Costumbres y tradiciones de Roblido

 

Leyenda sobre la fundación de la aldea

Un poema sobre Roblido

Canciones tradicionales 

 

La leyenda sobre la Fundación de Roblido

 

La leyenda cuenta como el pueblo fue fundado por un pastor y su mujer, que tuvieron 5 hijos, que a su vez tuvieron descendientes hasta hoy día. Por tanto, todos los habitantes del pueblo somos de alguna forma parientes. La gran mayoría, primos, primos segundos, etc. 

Dice la leyenda que hace muchísimo tiempo vino a la zona un pastor y su mujer. Las tierras pertenecían a la Condesa de Chinchilla, muy poderosa en aquella época, así que el pastor no tuvo más remedio que pagar un alquiler o fuero por ellas: 25 tegas de trigo al año. Esas tierras se conocen como "El coto redondo de Roblido". Construyeron su casa al lado de donde brotaba un manantial que nunca secaba, que luego llamarían "El Caño". 

Pasó el tiempo y aquella pareja tuvo 5 hijos que se fueron casando. Llego el momento en que el pastor y su mujer murieron, y ocurrió que la Condesa vendió las tierras a otro noble. Aquél noble, no satisfecho con los fueros que recibía, le preguntó a uno de los hijos del pastor "¿Cuánto pagaba tu padre por las tierras?" El hijo del pastor contestó "25 tegas de trigo". El noble entonces dijo "Me parece justo que lo mismo que pagaba tu padre pagues tú, ya que tu puedes trabajar tanto como él lo hacía". 

Y así fue con todos los hermanos, que desde entonces tuvieron que pagar 25 tegas de trigo cada uno, haciendo 125 tegas de trigo en conjunto. Cuando se abolieron los fueros, el pueblo de Roblido tenía que pagar 125 tegas de trigo a los Losada (la familia que poseía las tierras en esa época.) El pago se hacía a través de Cabezaleiros (El Cabezaleiro era una persona del pueblo que recaudaba los impuestos). En Roblido había 5 cabezaleiros. 

Quién sabe si serían los descendientes de los 5 hijos de aquél pastor !!    

 

 

Autor:   Jabi Patino < jabipatino@hotmail.com >

Gracias por tu colaboración.

 

 

volver al inicio de sección

 

Poema sobre Roblido

 

De Santiago a Roblido

 

VOLVER A VERTE ROBLIDO

 

Que grande e volver a verte Roblido  

dispois de haberte tido tanto tempo no olvido.  

Non hay no mundo enteiro nada millor  

que mirar a estacion desde o Remonteiro co sol.

 

Entrar a Roblido que bonito e  

mirar desde a Fraga  

do lonxe que e.

 

Tes cousas moi grandes pra ser un pobo tan piquiniño  

tes a auga do Caño, o sol na Fraga  

e a sombra dos Cireixonciños.

 

Tes a aira dos lobos, a quella das burras,  

a pereira da loba, e a pasada das corzas.

 

O Corral dos Mouros e o nido da haygue,  

nas fragas dos bibuliños.  

¡ Pero que cousas tan grandes tes, Roblido,  

pra ser un pobo tan piquiniño!

 

Tes a fonte da Crica, a fonte da Laxe, a pena da Auga,

a fortiña do Porto detras do muiño  

¡Hay cantas veces pasei por ese camiño!

 

Vense os cuturulos, os entaladoiros, e a pena do rubio.  

Tamen a pala do sal, a Maria do viso e a pena furada.  

Miro pra todo eso e chorame a cara.

 

Se todo eso fora pouco  

tamen tes os tres frailes e a pena do Souto.

 

 

 

 

Que tes ti, meu Roblidiño, 

que todo o mundo che quere  

e eu nunca che olvido.

 

Pasa e pasa o tempo 

e eu me fago mais velliño  

canto mais vello me encontro  

mais aumenta o meu cariño.

 

E dou media volta e miro pra o pobo

e me entra unha pena que parece que morro.

 

Baixo pra baixo camiño da Iglesia  

escondendo a cara que naide me vexa.  

Non e por vergonza sinon por unha razon:  

a min saleseme o meu corazon  

mirando a Roblido donde me criey

donde eu nacin e eiqui morrirey.

 

Gracias a Lola y familia de Madrid por su colaboración

 y a Santiago, autor del poema,

escrito en dialecto gallego original de Roblido.

 

volver al inicio de sección

 

Canciones Tradicionales de Roblido

 

 

 

 

A Virxe de Guadalupe

 

A Virxe de Guadalupe

cando vén para Rianxo,

a barquiña que a trouxo

era de pao de laranxo.

 

Ondiñas veñen,

ondiñas veñen,

ondiñas veñen e van,

non te vaias rianxeira

que te vas a marear.

 

A Virxe de Guadalupe

cando vai pola ribeira,

descalciña pola area

parece unha rianxeira.

 

Ondiñas veñen, ondiñas veñen, ...

 

Mariñeiro de Rianxo

seas probe, seas rico,

lévalle á Nosa Señora

nun caraveliño un bico.

 

Ondiñas veñen, ondiñas veñen, ...

 

Collín a doma en Rianxo

fun a Padrón pola ría

da terra de Castelao

a terra de Rosalía.

 

Apaga o candil

 

Pasei pola túa porta

e mirei polo cerrollo

a ladra da tú nai

meteume un pao por un ollo

Ai la le lo, ai la la la.

 

Apaga o candil

Marica chus-chus

Apaga o candil

que ten moita luz

moita claridá

apaga o candil

e chégate alá.

 

Túa nai e chiculate

e teu pai chiculateiro

a tua nai lambe as cazolas

e teu pai lambe os pucheiros.

Ai la le lo, ai la la la.

 

Apaga o candil, ...

 

Sempre te andas alabando

de que teu pai e moi rico

a riqueza do teu pai

lévalla un corvo no pico.

Mariñada de Rianxo

 

Ai Pepiño, adiós,

ai Pepiño, adiós,

ai Pepiño por Deus non te vaias,

quédate con nós,

quédate con nós,

non te vaias afogar na praia

como nos pasou a nós.

 

¡Ai Sálvora, ai San Vicente!

¡Ai Sálvora, ai San Vicente!

¡Ai Sálvora, ai San Vicente!

as mozas bonitas, están en Mourente.

 

Ai Pepiño, adiós...

 

¡Ai Sálvora, ai San Vicente!

¡Ai Sálvora, adiós Mourente!

¡Ai Sálvora, boca da ría!

¡Para boas mozas en Vilagarcía!

 

Ai Pepiño, adiós...

 

¡Ai Sálvora, vento norteiro!

¡Ai Sálvora, meu compañeiro!

¡Ai Sálvora, vento ventiño!

xa están as rapazas na punta de Aguiño

 

Ai Pepiño, adiós...

 

Carmiña, Carmela

 

Ven bailar Carmiña,

Carmiña, Carmela,

con zapato baixo

e media de seda

e media de seda

e media calada

ven bailar Carmiña,

miña namorada.

 

Os zapatos piden medias,

as medias piden zapatos,

as raparigas bonitas

piden rapaciños guapos.

 

Ven bailar...

 

Catro cousas hai no mundo

que revolven o sentido

amar e non ser amado

querer e non ser querido.

 

Ven bailar...

 

O gato nun saco

 

Xuntáronse catro un día,

os mellores deste barrio

mataron un gato a tiros

e o meteron nun saco.

 

Vai o gato metido nun saco

vai o gato pra terra da laxe

vai o gato metido nun saco

ai gatiño, xa non volves máis.

 

O gato era un artistam

que traballaba na ribeira,

agora é un bañista

na praia da Castiñeira.

 

Vai o gato...

 

Que mal lles parecía

a calquera deses catro,

que os meteran nun saco

como meteron ó gato.

 

Vai o gato...

 

Ollos verdes

 

Ollos verdes son traidores...

azules son mentireiros,

os negros e acastañados 

son firmes e verdadeiros

(bis)

 

Na veira, na veira, na veira do mar

hai unha lanchiña, para ir a navegar,

para ir a navegar

para ir a navegar

na veira, na veira, na veira do mar.

 

Cinco sentidos temos

os cinco necesitamos

pero os cinco perdemos

cando nos enamoramos

(bis)

 

Na veira...

 

A saia de Carolina

 

A saia da Carolina

ten un lagarto pintado;

cando a Carolina baila

o lagarto dálle  ó rabo.

 

¿Bailaches, Carolina?

Bailei, si señor.

 

Dime, ¿con quen bailaches?

Bailei co meu amor

Bailei co meu amor

Bailei co meu amor

 

¿Bailaches, Carolina?

Bailei, si señor.

 

A Carolina é unha tola

que todo fai ó revés;

vístese pola cabeza

e íspese polos pés.

 

¿Bailaches, Carolina?

Bailei no cuartel.

 

Dime, ¿con quen bailaches?

Bailei co coronel

Bailei co coronel

Bailei co coronel

 

¿Bailaches, Carolina?

Bailei no cuartel.

 

O señor cura nonbaila

porque ten unha coroa.

Baile, señor cura, baile,

que Deus todo llo perdoa.

 

¿Bailaches, Carolina?

Bailei, abofé.

 

Dime, ¿con quen bailaches?

Bailei co meu Xosé

Bailei co meu Xosé

Bailei co meu Xosé

 

¿Bailaches, Carolina?

Bailei, abofé.

 

No curro da Carolina

non entra carro pechado

namais entra Carolina

co seu cocho polo rabo.

 

Co teu amor, Carolina,

non volvas a bailar

porque che levanta a saia

e é moi mala de baixar.

 

Pousa pousa

 

Fun a taberna do meu compadre,

fun polo vento e vin polo aire.

(bis)

É como en cousa de encantamento

fun polo aire, vin polo vento.

(bis)

E pousa, pousa, pousa

e non me toques naquela cousa.

 

E pousa pousa axiña

e non me toques naquela cousiña.

 

E pousa, pousa, pousa

e non me toques naquela cousa.

 

E pousa, pousa, pousa

e non me toques naquela cousiña.

 

Murmullaban as miñas veciñas

que eu andaba co crego nas viñas.

(bis)

 

Iso é verdade i eu non o nego

que eu andiven ás loitas co crego.

(bis)

 

E pousa, pousa, pousa, ...

 

Cando me case xa teño un galo

xa miña nai non me ten que dalo.

(bis)

 

Cando me case xa teño un polo

xa miña nai non me ten que dar todo.

(bis)

 

E pousa, pousa, pousa, ...

 

Amoriños collín

 

Amoriños collin

á beiriña do mar,

amoriños collín

non os podo olvidar,

non os podo olvidar,

non os podo olvidar,

amoriños collín á beiriña do mar.

 

Ventiño mareiro

 

Teño un amor en Rianxo

e outro en Vilagarcía,

para ver os meus amores

teño que cruza-la ría,

teño que cruza-lo mar.

 

Teño un amor en Rianxo

que non o podo olvidar.

 

Non te vaias mariñeiro

á beiriña do mar

porque o vento mareiro

dá moi bo navegar.

 

Se navegas pola ría

de Rianxo verás,

as estrelas e a lúa

darlle bicos ó mar.

 

 

Muchas gracias a Pili de La Felguera (Asturies) por su colaboración y dedicación y a Loli da Julia por su apoyo.

Comentario sobre las canciones de Roblido. Haz click aquí para leerlo.

 

volver al inicio de sección